Schiphol
Op het moment dat Marjolein haar opleiding tot verpleegkundige had afgerond, aan het Amsterdamse VUmc, was er krapte op de arbeidsmarkt. “Terwijl er daarvoor nog verpleegkundigen noodgedwongen uitweken naar Zwitserland, stonden ze nu ineens om ons te springen. Ik koos ervoor om eerst via een uitzendbureau op verschillende plekken te werken.”
Zo kwam ze onder meer terecht bij de medische dienst van Schiphol. “Dat was een leuke, bijzondere plek. Het werk was heel afwisselend. Nu eens zorgden wij voor passagiers die onwel waren geworden, dan weer gaven we vaccinaties aan luchtvaartmedewerkers.”
Jonkie van 21
Via het uitzendbureau kwam ze ook voor het eerst in aanraking met het Antoni van Leeuwenhoek. “Ik werd ingepland voor vier late diensten op de interne afdeling hier. Om eerlijk te zijn voelde ik mij hier destijds niet helemaal op mijn plek. Ik zag zoveel ernstig zieke mensen dat ik me als jonkie van 21 afvroeg: wat heb ik hier te zoeken? Ik besloot om mijn diensten wel af te maken, maar het daarna voor gezien te houden.”
Op dat moment had ze niet gedacht daar ooit nog terug te komen en er nu zelfs 25 jaar in dienst te zijn. “Nee, zeker niet. Ik ging de opleiding tot IC-verpleegkundige volgen, wederom in het VUmc. Na tien jaar werken op verschillende IC’s voelde ik dat ik ook geestelijk gegroeid was. In 1999 besloot ik om het Antoni van Leeuwenhoek nog een kans te geven, al was het maar voor een halfjaar.”
Kleine adviezen
Dat bleef dus niet bij dat halve jaar. “Op de Intensive Care had ik meteen het idee dat ik echt iets voor de mensen kon betekenen. Dat is belangrijk voor me, want mensen boeien mij. Als patiënt wil je jezelf ook mens voelen, geen nummer. En dat begint al met wat persoonlijke aandacht voor je bij de entree van het ziekenhuis. In dat opzicht vind ik dat we dat hier heel goed doen.”
Een goed voorbeeld van Marjoleins persoonlijke betrokkenheid is de vrouw die ze tegenkwam op de parkeerplaats. “Zij vroeg mij hoe ze bij het AVL kwam. Ik merkte dat ze wat aarzelde om naar binnen te gaan. Ze vertelde me dat zij een zieke vriendin ging bezoeken. Ze vond het alleen wel eng, ze had geen idee wat ze tegen haar moest zeggen. Daarop zei ik haar: zeg dat dan. Ze zal vast blij zijn met uw komst. Zulke kleine adviezen doen mij goed.”
Lege flessen
Communicatie vindt Marjolein een van haar sterke punten. “Zeker in een team is het belangrijk dat je je uitspreekt, als iets goed gaat en als het fout gaat. Je doet het samen en moet elkaars kwaliteiten waarderen en benutten. Daarnaast moet je goed voor jezelf en elkaar blijven zorgen. Patiënten zijn geen nummers, maar collega’s en medewerkers evenmin. Soms moet je afwijken van het pad om de beste zorg te kunnen geven. Dat een leidinggevende dat destijds, na een aangrijpende gebeurtenis, ook voor mij deed, heeft mij goed gedaan.”
Dat persoonlijke bleef, hoewel er in de jaren die volgden wel veel veranderde. “Aanvankelijk had het ziekenhuis iets kneuterigs, maar het werd steeds groter. Ik kan mij nog goed de man herinneren die wekelijks bij ons de lege flessen kwam ophalen. Deze man, van wie iedereen dacht dat hij hier werkte, bleek achteraf een zwerver te zijn. Dit zou nu niet meer kunnen.”
Een dansje
Ook Marjolein zelf veranderde van baan. “Het werk op de IC is mij altijd dierbaar geweest. Alleen de nachtdiensten gingen mij op den duur tegenstaan. Daarom verhuisde ik intern van de IC naar de Recovery, de ruimte waar mensen bijkomen na de operatie. Dat was in 2011. Hier kan ik eveneens iets voor mensen betekenen. Vooral op de holding, daar voelen mensen zich vaak heel kwetsbaar.”
De holding is de ruimte waar patiënten kort wachten voor ze geopereerd worden. “Meestal liggen ze hier een kwartier tot een half uur. Dat wachten is best spannend voor hen. Ze gaan onder het mes, moeten nuchter zijn en hebben het vaak een beetje koud. Dan bied ik hun een warme deken aan. Dat werkt heel ontspannend. Ook probeer ik ze soms wat af te leiden met een grapje. Of ik vraag of ik een dansje voor ze zal doen. Dansen hoef ik nooit, hoor, alleen de vraag is al genoeg voor wat ontspanning.”
Bed & Breakfast
Naast haar werk op de Recovery doet Marjolein nog veel meer. “Ik zit in een werkgroep en een commissie op het gebied van medicatieveiligheid. En in de zomermaanden run ik samen met mijn man een Bed & Breakfast. We verhuren een deel van ons huis aan gasten, die van over de hele wereld komen. Dat is weer heel andere zorg dan hier in het ziekenhuis.”
Wat haar betreft blijft ze beide banen voorlopig nog combineren, het liefst tot aan haar pensioen.
Maak met jouw talent een wereld van verschil!
