Solliciteren in een mannenbolwerk
"Tijdens de procedure moest ik ook meelopen. Ik liep met een chirurg over de gang en kwamen een patiënt tegen. Deze chirurg maakte gewoon een praatje met die patiënt. Ik was niet gewend dat je zo benaderbaar was. Het was allemaal heel persoonlijk, direct en heel prettig. Dat is wat ik wilde.
Het was een mannenbolwerk, maar wel met aparte mannen. Eentje zei: ’We beseffen dat het voor jou anders is, want wij hebben allemaal een vrouw thuis die daar de boel bestiert, maar jij hebt een man die ook fulltime werkt. We zullen daar rekening mee houden, maar dat is voor ons ook nieuw.’ Het is nu niet meer voor te stellen en eigenlijk klinkt het als een verhaal uit de jaren vijftig, maar ook in 1999 ging dat dus nog zo. Het was een soort bezorgdheid, geen afwijzing. Dat bleek ook wel, want ik kreeg de baan."
Oncologisch mammachirurg
"Alles hier is heel erg gespecialiseerd, betrokken en gericht op samenwerking. In het begin deed ik nog wat melanoom, schildklier en ook nog wel ondersteuning van de gynaecologie, maar al vrij snel deed ik bijna uitsluitend mamma, een superspecialisatie. Het is heel fijn om van iets zoveel te weten, niet alleen het chirurgische tableau te kennen, maar ook te weten van systeem therapieën, bestralingen enzovoort. Het gaat altijd om de optimale combinatie van behandelingen. In eerste instantie verbaasde ik me ook over de mate van samenwerking met bijvoorbeeld de patholoog. Die zei dan bijvoorbeeld: ’Dit preparaat, dit heb je wel of niet goed geopereerd.’ Van die feedback leerde je enorm.”
Een totaal lifechanging iets
Het is niet iets dat ze graag tentoonspreidt, maar het kan ook niet onbenoemd blijven dat Hester zelf ook twee keer borstkanker heeft gehad. 'Ja, kijk, als ik mensen ermee kan helpen, wil ik er wel over vertellen, maar ik heb niet zo’n ernstig verhaal, dus het voelt ongemakkelijk als het dan steeds in de media komt. Ik merk dat patiënten het soms heel fijn vinden als ze het weten, maar ik wil geen valse hoop geven, want het is bij iedereen anders.
Maar goed, ik voelde in 2007 een heel klein knobbeltje dat ook wat groeide en op een gegeven ogenblik realiseerde ik me; dit is niet goed.“ Ging je toen naar de huisarts? “Ja, nee, als je in de mammabusiness werkt, dan ga je niet naar de huisarts. Dat is onlogisch. Ik ging gewoon naar mijn collega, een radioloog, van; kun je even een echo doen? Zij keek en zei; ‘Mwa, hm… Ik ga een punctie doen.’ Het bleek kwaadaardig. En dan ben je opeens patiënt. Ik vroeg collega Emiel Rutgers mij te opereren.
Zes jaar later kreeg ik een tweede keer borstkanker en moest ik een veel grotere ingreep hebben. Emiel en Marie-Jeanne Vrancken Peeters hebben mij toen samen geopereerd, samen met plastisch chirurg Leonie Woerdeman. Ja, je wordt closer met elkaar in het team daardoor. Ik had daarvoor namelijk ook Marie-Jeanne geopereerd.
De eerste keer was ik 44. Ik had drie kleine kinderen en schrok enorm. Je verwacht niet dat je het zelf krijgt. Ik dacht wel meteen; dit is heel klein, hier ga ik niet aan dood. Er was ook goed nieuws; mamma is veel thuis aankomende tijd. Maar toen ik eenmaal bestraald werd en daarna, heb ik nog wel een mentale terugslag gehad. Ik zie het de hele dag in de spreekkamer, maar je weet niet hoe je zelf reageert. Het is een totaal lifechanging iets.
In de spreekkamer begrijp ik nu beter dat mensen soms wel of niet dingen willen. Ik had dat zelf ook. Met al mijn ratio, wilde ik op een gegeven ogenblik stoppen met de bestralingen, omdat ik opeens dacht; dit moet ik niet doen. Toch ben ik ben nog steeds duidelijk naar patiënten als ik een keuze onverstandig vindt. Maar als ze na alle uitleg zeggen; ik wil dit of dat niet, ja, dan is dat oké. Kanker is voor iedereen anders. Ook daardoor doet mijn eigen verhaal er eigenlijk niet zoveel toe."
Kruispunt
"Ik ben nu ook interim hoofd van de afdeling en dat vind ik ook heel leuk. Ik zoek de verbinding en zal altijd zoveel mogelijk samen op zoek gaan naar de beste oplossing. Dat is heel erg hoe ik ben en ik vind het heel belangrijk om in een groep een goede sfeer te hebben. Ook als voorzitter van het stafbestuur probeer ik voor iedereen een goede gesprekspartner te zijn. Je kunt wel opkomen voor jouw mening, maar uiteindelijk wil je in verbinding blijven.
Als AVL staan we op een spannend kruispunt, omdat we ons in een enorm krachtenveld van volumenormen en samenwerkingen bevinden. We zijn eigenlijk het enige centrum in Nederland dat zo supergespecialiseerd is. We werken academisch, maar zijn laagdrempeligheid als een perifeer ziekenhuis. We kunnen daardoor sneller schakelen en innovatiever zijn dan bijvoorbeeld de academie. Tegelijkertijd zijn we enorm gegroeid en ligt het gevaar van logheid op de loer. Vroeger liep iedereen bij het clusterhoofd binnen en als je een goed plan had zei die; prima, gaan we doen. Maar nu zitten er allerlei lagen tussen en kun je niet meer zomaar eventjes wat regelen. Tegelijkertijd willen we vernieuwen en veranderen. Daar moeten we ondernemerschap voor tonen. Stappen durven nemen."
Waarom ik hier werk
"Ik zou nu niet iets kunnen noemen dat er in die 25 jaar uitspringt. Het is zoveel. Wat ik heel gaaf vind, is dat er nu van de 19 chirurgen de helft vrouw is. Er zijn hier überhaupt heel veel vrouwen, op elke afdeling eigenlijk, ongelofelijk. Ik vind ook dat het een heel vriendelijk en zacht ziekenhuis is. Van de portier tot de schoonmaker, tot de directeur, iedereen is aardig. Dat is een ongelofelijk kenmerk hier. Ik denk dat ik dat het allerbelangrijkste vind, dat iedereen aardig is.“
